Winterdepressie

Het begon een paar jaar geleden en het werd steeds erger: een depressief gevoel in de winter. Oftewel een winterdepressie. Of zoals het officieel heet: seizoensafhankelijke depressie. Dit jaar is het wel heel extreem. Ik slaap slecht, sluit mezelf van alles en iedereen af, draai op automatische piloot, kan mijn bed niet uitkomen, algehele lamlendigheid, nergens zin in. Ohw. En te pas en te onpas huilen. Zelfs bij een stukje tekst in een kookboek…

Mijn dramatische dieptepunt bereikte ik vorige week tijdens het wandelen. Mijn man had me meegesleept, want uit mezelf komt het niet in me op. Gedemotiveerd sleepte ik me voort, maar merkte dat na een tijdje de auto-piloot het overnam en ik wat meer aandacht voor de omgeving kreeg. Of het nu het bleke winterzonnetje was, het gezang van vogels of de kale bomen. Geen idee, maar ineens liep ik keihard te huilen. Echt brullen en grote tranen. Mijn man schrok zich rot.

Voor mij was dit de druppel. Ik moest hier iets aan doen. Het eerste wat in me op kwam was “licht therapie”. Mijn tante had dat in het verleden wel eens ondergaan en er veel baat bij gehad. Dus… Een daglichtlamp bestellen. Wel een beetje een leuke, want het oog wil ook wat. Snel vond ik er één en bestelde hem.

Inmiddels staat hij al een aantal dagen op mijn nachtkastje en heb ik 3 sessies achter de rug. Dit komt simpelweg neer op de lamp dichterbij schuiven, aanzetten als de wekker gaat en er dan 20 minuten vlak voor gaan liggen met mijn gezicht. Legaal snoozen, zeg maar.
Ik kan echt niet zeggen of het wel of niet werkt. Beginnen met lichttherapie aan het eind van het winterseizoen is op zich waarschijnlijk ook niet de meest handige tijd. Maar onder het mom van “winterdepressie aanvallen = alles of niets” (en in ieder geval alvast voorbereid te zijn voor volgend jaar…), ga ik er toch voor!
Sinds vrijdag heb ik ook nog niet gehuild. Toeval? We zullen zien. Ik ben er in ieder geval alvast heel erg blij mee!